Lieve Winnie,
Woensdag om half elf stonden we bij jouw voor de deur. Toch wel iets gespannen want we hadden geen idee wie we voor ons hadden en hoe je zou zijn. Misschien was je wel een verschrikkelijke haai baai. Gelukkig was dat niet het geval want toen we boven kwamen stond daar een warme open vrouw die ons in haar huis uitnodigde. Ivy was best verlegen en gespannen maar die stelde je snel gerust en ons stiekem ook wel. Na een kort gesprek met ons werd ons vriendelijk verzocht om een bakkie thee of koffie te gaan drinken in het café om de hoek zodat jullie aan de slag konden gaan. Daar gingen we mijn man en ik iets gespannen want ja we lieten ivy wel bij iemand achter die we niet konden. Maar ivy zwaaide ons vrolijk uit met dag mam dag pap tot straks.
Na een uurtje werden we gebeld met de mededeling we zijn al klaar hoor mam dus jullie mogen komen hoor. Gauw de laatste slok koffie en thee naar binnen gewerkt en terug naar jullie. Daar werden we opgewacht door jullie en wat glom ivy van trots en straalde van zelfvertrouwen iets wat wij alleen zagen bij dansen of thuis waar ze zich veilig voelt. En nu deed ze dit bij een vreemde wauw wat goed.
Nadat jullie in het kort verteld hadden wat jullie hadden gedaan en na een paar foto’s te hebben gezien gingen we weer op weg naar huis. De hele weg naar huis raakte ze niet uitgesproken en de hele dag straalde ze en vertelde tegen iedereen wat ze hadden gedaan en waarom. Thuis gauw de foto’s bekeken wat zijn ze mooi geworden zeg. Gauw wat gegeten en toen weer in de auto naar opa en oma. Natuurlijk met de foto’s. Ja opa en oma moesten er ook aan geloven en kregen het verhaal te horen en de foto’s te zien. Dit alles zonder aansporing van ons iets wat hier voor wel nodig was.
Het lijkt of ze nu echt ziet dat ze er mag zijn en dat ze dingen voor zichzelf moet doen en niet voor om een ander blij te maken,want dat was iets wat ze deed zichzelf weg cijferen om andere blij te maken. Hier voor wil ik je bedanken ze durft nu zichzelf te zijn iets wat ze eigenlijk nooit echt was maar nu wel. Ook heb je haar uitgelegd waarom zij soms zo boos en verdriet kan zijn iets wat mijzelf niet lukte omdat ik hetzelfde niet kon uitleggen. Nu zegt ze mama mijn hoofd is stiller nu ik het snap. Ik voel mij lichter nu mama of er een steen weg is gehaald. En dat ze toch echt niet gek is maar gewoon een extra voelspriet heeft waardoor ze extra dingen aanvoelt en soms ziet. Ze heeft het geaccepteerd dat het bij haar hoort en blijft.
Dank je wel bij mij valt er ook een steen van mij schouders af. Ik was al trots op haar maar nu nog meer. Dank je wel.
O, ja ik moest van Ivy vragen of ze bij jou mocht worden ingeschreven en of ze nog een keertje langs mocht komen. Want je voelt en straalde vertrouwen uit.
Met vriendelijke groet, E
Geef een reactie